HEMŞEHRİCİLİĞİ BİRAZ ABARTTIK

1950 den sonra köyden kente göçün artmasıyla beraber hemşehricilik de artmıştır. İlk başlarda köyden kente göç eden hemşehrisine gurbette destek olmak ve yardım etmek ile başlamıştır. Dayanışma bizim kanımızda var zaten. Fakat zamanla biz bunu çok abarttık. Birbirimizi kollayalım derken birbirimizi ötekileştirdik aslında.

?NÜFUS GÜCÜ MENFAAT GÜCÜNE DÖNÜŞMESİN
“Memleketlerine ait kültürü kendi aralarında yaşatmaya çalışmanın ötesinde, yeni kuşaklara ve ‘yabancılara’ tanıtabilmek için çeşitli faaliyetler yürütmek olduğu hemen hemen her derneğin ortak kuruluş amacıdır.” Gurbette hemşehrisine sahip çıkmak hepimizin görevidir. Zaten darda olana yardım etmek tüm inananların görevidir. Fakat bunun sınırını bilmek de hepimizin görevi olmalıdır. Belli makamlara geldiğimiz zaman kendi hemşehrimizin işini kolaylaştırmak, öne geçirmek, tanımadığımız halde referans olup işini hızlandırmak, hatalarını görmezden gelmek, işe almak, çalışıyorsa hızlı bir şekilde yükselmesini sağlamak bizlere bir şey kazandırmaz. Aksine bizleri önü alınamaz hatalara yol açmamıza neden olur. Birbirimize yardımcı olmayalım demiyorum olalım elbette ama bu yardımın bir sınırı olsun. Hakkı olmadığı hâlde bir şeyi elde etmek. Bu durum, elde edilen şeyin gerçek hak edenine karşı yapılan bir haksızlıktır.
Hemşehri derneklerinin nüfus gücü menfaat gücüne dönüşmemelidir. Köylüsüne yardımcı oldu, işini halletti yada onun olmayacak işini halletti diye mutlu olanlar bunun günahını vebalini de biraz düşünmelidir. O zaman çokta mutlu olunacak bir durum olmadığını anlayacaklardır. Şunu unutmayalım ki; adil insanlar hemşehriciliğin kayırma ve ayrıştırmacılık değil birlik, beraberlik ve dayanışma olduğunu bilirler. Hepimiz bu konuda daha duyarlı olursak veya kendimize çeki düzen verirsek topluma da kendimize de daha faydalı olunacağına inanıyorum.
SAYGILARIMLA...